من و پسرم آریا

سلام عزیز مادر نمی دونم این چه حکمتی هست که انگاری هر سال بعد از سالگرد تولدت باید یک حالی برای من بوجود بیاد در حد کشتی غرق شده ها! و شاید از اون هم بدتر هر چی هست شاید ظاهرم رو مثل کشتی غرق شده ها نشون بده ولی باطنش بد نیست نمی دونم این چه حکمتیه که انگاری هر سال ، من بعد از سالگرد تولد تو یک سال بزرگتر میشم و نه بعد از سالگرد تولد خودم! پسرکم ، از بعد از سالگرد تولدت تا به امروز هر صبحی که چشم باز کردم مثل این بوده که تازه متولد شدم و هر روز که می گذره بیشتر متوجه طفولیتم و نا آگاهیم می شم غمی بزرگ در دلم سنگینی می کنه از بابت همه جهل های گذشته ام و جهدی که باید داشته باشم شیطان هر لحظه در گوشم ...

به نام خدای خوبم  جانم ، پسرم بارها و بارها گفته ام و باز می گویم که تولد تو، تولد دوباره من بود نه از این باب که همه کودکی های پشت سر گذاشته ام را با تو به تکرار بنشینم ، نه برای اینکه همه خواسته های کودکیم را در تو به حقیقت بپیوندم، اگر چه بازگشت من به دنیای کودکی به واسطه تو ، خالی از لطف نیست چه بسا در همه کودکی هایی که با هم می کنیم و همه قصه های رنگارنگی که می خوانیم به حق، کسی که بیشترین لذت را می برد منم و نه تو! اما دلیل خیلی بزرگ تری وجود دارد برای این گفته ام عزیزِ مادر ! اعتراف می کنم زمانی که سرخوشانه و بدون تأمل تو را خواستم و خدا این موهبت را در حق من و پدرت روا داشت و ما رو مزیّن به نام " پدر و مادر" کرد ، هنوز...

دومین سفر آریا جان به مشهد مقدس و زیارت امام رضا علیه السلام بسیار متفاوت بود از دفعه قبلی که تنها یازده ماه داشت از سفر سه روزه مون به مشهد هیچ قصدی جز زیارت نداشتیم و به خاطر همین توی اون دو سه روز آریا جان یا خواب بود یا توی هتل و یا اینکه می گفت بریم مشهد پیش امام رضا (ع) از محیط حرم به خاطر فضای بزرگش برای راه رفتن و دویدن و حجم مردمی که اونجا حرکت می کردن و شلوغی فضا خیلی خوشش می اومد، همین طور آینه نگاری های تو حرم براش جذاب بود هر بار که به حرم برای زیارت می رفتیم وقتی وارد صحن انقلاب می شدیم و می خواستیم سلام بدیم به آریا هم یادآوری می کردیم که به امام سلام کنه و آریا دو دستش رو می ذاشت دور دهنش و بلنـــــد میگفت: " سلام امام ...